Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
De Berghond van de Maremmen en de Abruzzen ontleent zijn naam aan de regio’s Abruzzo en Maremma in Italië. De Maremma is het zuidelijke deel van Toscane, gelegen aan de kust ten noorden van Rome, terwijl de Abruzzo een bergketen is ten oosten van Rome. Deze honden werden gefokt om schapen te beschermen en te verdedigen tegen roofdieren, waaronder wolven, beren en andere dieren. In Nederland worden herders traditioneel gebruikt als huisvoogden en in huis gehouden. Ze hebben veel ruimte nodig en zouden een grote tuin moeten hebben om in te spelen. In Australië en Amerika worden ze nog steeds gebruikt als werkhonden.
Berghond van de Maremmen en de Abruzzen – FCI Rasgroep 1
De Berghond van de Maremmen en de Abruzzen behoort tot de rasgroep van schapenhoeders en veedrijvers.
Land van herkomst: Italie
Huidige en oorspronkelijke taken: Kuddebewaker
Andere namen: Berghond van de Maremmen en Abruzzen, Cane da pastore Maremmano-Abruzzese
Uiterlijk
Schouderhoogte: Reuen 65 tot 73 centimeter – Teven 60 tot 68 centimeter.
Gewicht:: Tussen de 30 en 45 kilo.
Hoofd
Deze hond heeft een lang en zwaar hoofd. De neusrug is recht. De oren zijn V-vormig en hebben puntige uiteinden. De hond heeft een schaargebit.
Lichaam
Een grote krachtige hond. De schoft is iets hoger dan de ruglijn. De borst reikt tot aan de ellebogen.
Vacht: Lange vlakke vacht. Tamelijk hard. Met kraag.
Kleuren: Witte vacht.
Geschiedenis en afkomst
De Abruzzese Maremma-herder is samen met de andere grote witte honden van Midden-Europa vanuit het Midden-Oosten in Italië aangekomen. Deze hondenlijn is verbonden met de Pyreneese Sennenhond, Hongaarse Kuvasz, Slowaakse Cuvac, Tatra van Polen, Akbash van Turkije en de Maremma-herder behoren tot deze stam.
De witharige Berghond van de Maremmen en de Abruzzen bewaakt sinds de Romeinse tijd kuddes in de centraal-zuidelijke Apennijnen en werd geprezen door Cato, Columella, Varro en Palladio. De hond is door de eeuwen heen opgemerkt en heeft nooit zijn unieke soortstatus verlaten in de centraal-zuidelijke Apennijnen.
De Italiaanse Kennel Club registreerde in 1898 vier herdershonden in hun Book of Origins. In 1924 creëerden Luigi Groppi en Giuseppe Solaro de eerste standaard voor het ras. De jaren daarna waren er weinig registraties, maar in 1940 waren er zeventien honden geregistreerd.
In 1958 heeft de Italiaanse Nationale Club van Schapenrassen de Abruzzo Shepherd en de Maremma Shepherd rassen samengevoegd tot één ras. Daarvoor, in 1950, was er een vereniging van fokkers van de Abruzzese Herder, en in 1953 was er een vereniging van fokkers van de Maremma Herder. De ENCI (Italian National Club of Sheep Breeds) beweerde dat er een natuurlijke fusie tussen de twee rassen was omdat koppels tussen regio’s in Italië transhumeerden. In 1860 maakten de Abruzzen en de Toscaanse vlaktes deel uit van verschillende staten. Er waren oorspronkelijk vier soorten honden, maar één type stierf uit.
Tegenwoordig wordt de Abruzzo Maremma Shepherd nog steeds veel gebruikt om vee te beschermen tegen wolven. Voor dit doel zijn verschillende programma’s opgezet, waaronder die in de regio Piemonte, die voorzien in de distributie van getrainde exemplaren aan herders die ze nodig hebben. Tegelijkertijd zijn de acties gericht op het verminderen van stroperij van bedreigde roofdiersoorten.
Gedrag
Zoals de meeste werkhonden is het een zeer sterke, zelfverzekerde en onafhankelijke hond. Als herdershond toonde hij een diepe gehechtheid aan zijn baas, die hij als een referentiepunt beschouwde. Hij is verlegen en wantrouwend tegenover vreemden, maar niet overdreven agressief: een kenmerk van het ras is dat het zich presenteert als een dier met een kalme houding en over het algemeen meer gecontroleerd is dan andere honden. Het is ook een zeer gedetailleerde hond.
Karakter
Vriendelijke, trouwe, harde honden. Ze zijn moedig en intelligent. Het zijn dan ook goede waakhonden. Normaal gesproken gaat deze hond goed om met soortgenoten en andere huisdieren.
De Berghond van de Maremmen en de Abruzzen is meestal niet gehoorzaam, omdat de herder meestal niet aanwezig was terwijl de hond met de kudde aan het werk was. Daarom kan de Maremmano-Abruzzese zelfstandig werken. Met geduld kun je hem de nodige commando’s leren, maar hij zal nooit slaafse gehoorzaamheid tonen, zoals andere rassen doen. Het onafhankelijke karakter van de Maremmano-Abruzzese maakt hem afstandelijk tegenover vreemden. Bezoekers die niet welkom zijn, komen het terrein niet op.
Omgang en beweging
Geef deze hond de ruimte. 3 keer per dag een rondje lopen is niet genoeg. De hond kan goed buiten gehouden worden, zolang het contact met de baas niet verloren gaat. Niet geschikt voor de kennel.
Opvoeding
Fokkers beweren dat de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen speciale training nodig heeft, voorzichtiger is dan andere rassen en gebaseerd is op honden pedagogiek, die meer interactie tussen mens en dier omvat dan fysieke en verbale dwang. Dit aspect kan vermoeiend zijn in een relatie met een hond, maar tegelijkertijd kan het een maatstaf zijn voor het testen van zijn intelligentie. Het gebied van Maremma Abruzzo is indrukwekkender met terugroepacties dan met acties.
De Maremma-schaapherder uit Abruzzo is een hondenras dat op seculiere wijze genetisch is geselecteerd voor beschermende en verdedigende taken en om te kunnen leven in een omgeving met vreemden als indringers of gevaren. Dit hondenras heeft een onafhankelijk temperament en de opvoeding van dit hondenras vereist een toegewijde eigenaar. Voed deze hond op met respect. Wees consequent maar ga niet schreeuwen.
Gezondheid en verzorging
De Berghond van de Maremmen en de Abruzzen is van oudsher een zeer ongerepte hond, bestand tegen ziekten, kou en barre weersomstandigheden: daarom heeft hij geen speciale zorg nodig, behalve veelvuldig borstelen en algemene controle van insecticiden. Ondanks zijn grootte is het niet ongebruikelijk om honden van dit ras ouder dan 10 jaar te vinden vanwege hun natuurlijke weerstand. Zoals alle langharige honden zijn ze vatbaar voor parasieten. De Berghond van de Maremmen en de Abruzzen heeft regelmatig een grondige borstelbeurt nodig om alle losse en doden haren te verwijderen. Honden van dit ras hoeven niet gewassen te worden, omdat het van nature een vet laagje bevat die zijn huid schoon houdt.
Hun vacht raakt meestal niet verward en moet af en toe worden geborsteld om dood haar en losse klitten te verwijderen. In de winter, als de hond veel buiten is, zal hij een dikke ondervacht ontwikkelen die in het voorjaar zal verharen. In de herfst verliest de hond zijn vacht weer, maar niet zo veel als in de lente.
